Bastion św. Jadwigi
Bastion św. Jadwigi powstał jako jeden 10 bastionów staroholenderskich, element rozpoczętego w 1643 roku nowożytnego obwodu fortecznego miasta. Prace te nadzorował do 1654 r. inżynier Jeremias Constantin Altenberger. W latach 1698-1772 naczelnym inżynierem fortyfikacji nyskich był Jahann Georg von Rottenberg.
Przed 1709 r. wykonano elementy murowane. W latach 1741-1758 przebudowany przez Prusaków. W okresie od 1700 do 1758 r. istniał na dziedzińcu budynek, prawdopodobnie magazyn sprzętu artyleryjskiego. Obecnie zachowane dwukondygnacyjne kamienno-ceglane kazamaty wybudowano podczas przebudowy w 1771-1774. Bastion otrzymał nową numerację Bastion X, powstał pięciokondygnacyjny obwód ziemnego bastionu z murowanymi kazamatami wokół pięcioboku z charakterystyczną bramą. W obu barkach bastionu umieszczono murowane kazamaty działobitni. Podczas oblężenia w 1807 r. funkcjonowało tu m.in. laboratorium, w którym przygotowywano amunicję. W 1870 r. w kazamatach bastionu przetrzymywano ok. 500 francuskich jeńców wojennych. Od 1878 do 1887 bastion funkcjonował jako koszary nr 9, a po I wojnie został sprzedany w ręce prywatne. W 1924 r. zniwelowano narożnik czoła bastionu.